مدل آستین پفی بلند

مدل آستین پفی بلند و لباس مجلسی و دخترانه و زنانه قدیمی و توری در سایت چلو گوشت .امیدواریم این مطلب مورد توجه شما قرار گیرد.

آستین‌های پفی شما را یاد چه چیزی می‌اندازند؟ شاهزاده‌های زیباروی کارتون‌های دیزنی؟ کودکی و علاقه به پیراهن‌های باشکوه پفی؟ عروس‌خانم‌ها در روز عروسی؟ آستین‌های پفی ماجراهای زیادی دارند که خواندنشان خالی از لطف نیست.

قرن‌هاست که مدل آستین پفی در دنیای مدوفشن حضور دارد. این آستین‌های بامزه و به‌یادماندنی گاهی برای نشان‌دادن زنانگی در لباس‌ها به کار می‌رفته‌اند و گاهی هم به ایست بهتر لباس در تن کمک می‌کرده‌اند. مروری بر تاریخ و روند استفاده از این نوع آستین خالی از لطف نیست. لباسی که یادآور این‌هاست: پرنسس‌های دیزنی، قهرمانان زن داستان‌های شکسپیر، لباس‌های عجیب‌وغریب انبوهی از برندهای مدرن و…. .

آستین‌های پفی در سال‌های ۱۸۲۰ و ۱۸۳۰ میلادی طرفداران زیادی داشتند. نمایی که این آستین‌ها به لباس‌های زنانه می‌دادند، جذابیت و زنانگی خاصی به پوشش می‌داد. گذشته‌ها مانند امروز نبود و جنسیت و کلیشه‌های مرتبط با آن در پوشش و مُد، خود را به‌شدت نشان می‌داد. در سال‌های دهه ۱۸۰۰ میلادی، پفی‌ها نشانی از عشق و زنانگی بودند و پوششی رمانتیک به حساب می‌آمدند. شاید برایتان جالب باشد که این آستین‌ها حتی نمادی از تحمل رنج عشق بودند. این آستین‌ها برای دوره‌ای به‌شدت رایج شدند و بعدتر کمی از رونق افتادند. اما این افول هم مقطعی بود، چون در سال‌های ۱۸۹۰ میلادی با قدرت بیشتری دوباره به صحنه بازگشتند.

طرح و شکل آستین‌های پفی در دهه ۱۸۰۰ تغییراتی را به خود دید. لباس‌های آستین‌پفی سال‌های ۱۸۹۰ دیگر نماد زنانگی و رمانتیک‌بودن نبودند. شکل و شمایل‌شان تمیزتر و خوش‌بُرش‌تر شده بود و دیگر از پُف اغراق‌شده‌شان خبری نبود. اجازه بدهید که در ادامه از پفی‌ها در فاصله ۱۸۸۹ تا ۱۸۹۰ میلادی برایتان بگوییم.

آستین‌های پفی در آغاز حالتی بزرگ و حجیم داشتند اما بعدتر، حالت‌ها و مدل‌های دیگری هم طراحی و دوخته شد. مثلا مدل ایتالیایی؛ مدل ایتالیاییِ آستین‌های پفی به این شکل بود که در ناحیه بالای دست و بازو، پفی بزرگ وجود داشت و هر چقدر که به سمت بازوها پیش می‌رفت، پف کم‌حجم‌تر و باریک‌ می‌شد. نوع دیگری از آستین‌های پفی هم وجود داشت که پف در تمام طول آستین در حالتی با اغراق کمتر نسبت به پفی‌های بالای بازو دیده می‌شد. پف آستین ممتد تا مچ ادامه پیدا می‌کرد و بعد در ناحیه مچ بسته می‌شد.

در سال‌های ۱۸۸۹ و ۱۸۹۰ میلادی، همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، اغراق موجود در پف آستین‌ها کمتر شده بود.

در ادامه سال‌های ۱۸۹۰ میلادی، باز هم شکل مدل آستین پفی دستخوش تغییراتی شد. دیگر هدف ایجاد اصلاحاتی در نمای لباس و بدن زنان بود. آستین‌ها چه نقشی در این زمینه داشتند؟ قسمت بالای آستین‌های پفی حجیم‌تر دوخته می‌شد و سعی بر این بود که شانه‌ها پهن نشان داده شود؛ بالای آستین‌ها پهن و کوتاه بود و خیاطان سعی می‌کردند با این ترفند، کمر را باریک‌تر نشان بدهند. در واقع، با طرح خطای دید، شانه‌ها و سینه پهن‌تر جلوه می‌کرد و کمر باریک‌تر به نظر می‌رسید.

در سال‌های ۱۸۹۲میلادی، عرض شانه‌ لباس‌ها پهن‌تر گرفته می‌شد و آستین‌ها هم بزرگ و بزرگ‌تر شده بودند. تغییر دیگری که در سبک دوخت لباس‌ها به‌وجود آمده بود، ایجاد یقه‌های پرچین‌وشکنی بود که در میان دو آستین پفی جلوه‌ای قابل‌توجه پیدا می‌کرد. چنین یقه‌هایی در اواخر سال‌های ۱۸۲۰ میلادی هم دیده می‌شدند. حلقه آستین‌ها هم حالت شل و آویزان نداشتند و به شانه‌ها و دور بالای بازو می‌پیچیدند.

در اواسط دهه ۱۸۹۰ میلادی، اثرپذیری آستین‌های پفی از سال‌های ۱۸۳۰ میلادی زیادتر شد. یعنی دوباره مانند سال‌های نخست ظهور پفی‌ها در مدوفشن، اغراق و بزرگی در آستین‌های پفی به چشم می‌خورد. پف‌های بزرگ تا حوالی آرنج آزادانه پایین می‌آمدند و پف گاهی تا پایین مچ هم کشیده می‌شد.

در سال ۱۸۹۴ میلادی، مدوفشن تغییراتی کرد اما نه چندان محسوس و نه با تغییراتی انقلابی. تولیدات تقریبا شبیه سال‌ ۱۸۹۳ بودند. در این دوران، آستین‌های ژیگو یا همان آستین‌هایی رواج داشت که از پایینِ پف بالای بازو تنگ می‌شدند. پف‌ها هم زیاد و بزرگ بودند و باز استراتژی خیاطان این بود که با بزرگ‌کردن پف و پهن‌ نشان‌دادن ناحیه سینه لباس، کمر را باریک‌تر جلوه بدهند.

در سال ۱۸۹۵ میلادی، پف‌ها کمی بزرگ‌تر و حجیم‌تر شدند. آستین‌ها با پفی دولایه و بزرگ در ناحیه آرنج یا هم‌راستا با کمر جمع می‌شدند. اما در سال ۱۸۹۶ دیگر از حجم پف کمی کم شد و آستین‌ها کم‌کم بیشتر به چشم می‌آمدند و طول دست را نشان می‌دادند.

در سال ۱۸۹۷ میلادی باز هم مفاهیمی مانند دخترانگی و زنانگی بر دنیای مد و فشن سایه انداخت. حالا در این دوران، نماد این‌ها آستین‌های پفی بود که از حجمشان کم شده بود. در بخش کشیدگی دست، یعنی پایین پف هم آستین تنگ می‌شد. این روند در سال ۱۸۹۸ میلادی هم ادامه داشت و انگار از حجم پف آستین‌ها به‌شکل تدریجی کم و کمتر می‌شد.

در سال‌ ۱۸۹۹ میلادی، همان‌طور که انتظار می‌رفت، پف‌ها به حداقل حجم خود رسیدند و دیگر نمود چندانی در لباس‌ها نداشتند. دنیای مد و فشن آماده می‌شد که وارد دهه‌های تازه‌تری از حیات خود شود. تصاویری از آستین پفی در این سال را مشاهده می‌کنید.

مرور و مطالعه آستین‌های پفی نشان از سیر تکامل بخشی از دنیای مد و فشن دارد. با بررسی‌های دقیق‌تر درباره تاریخ و حتی مسائل جامعه‌شناسی هر سال و دهه می‌توان ردپای تغییرات مد را بهتر هم ارزیابی کرد.

آستین‌های پفی بعد از شروع ۱۹۰۰ میلادی دیگر مانند سابق دوران اوج خود را سپری نمی‌کردند اما همچنان حضور داشتند. برای مثال، در سال‌های ۱۹۸۰ میلادی پرطرفدار شده بودند. در این سال‌ها، آستین‌های پفی به‌ویژه برای لباس عروس‌ها به نمادی رویایی از خوشبختی بدل شده بود. دلیل رواج آن هم استفاده پرنسس دیانای معروف یعنی همسر پرنس چارلز فرزند ملکه الیزابت بریتانیایی از آن بود. هرچند، سرنوشت تقدیر چندان خوشی را برای دایانا رقم نزد اما لباس عروس سفید با آستین‌های پفی با استقبال عروس‌های زیادی روبه‌رو شد. اپل‌ها و آستین‌های پهن و پفی به جز در لباس‌های عروس در لباس‌های مجلسی دیگر هم دیده می‌شدند و بازگشت دوباره‌ای به صحنه مد و فشن داشتند.

حالا که صحبت از خانواده سلطنتی است، تا یادمان نرفته از پرنسس بیاتریس (Princess Beatrice) هم برایتان می‌گوییم. شاهزاده بیاتریس که نوه پسری ملکه الیزابت دوم است، به‌تازگی در سال ۲۰۲۰ میلادی ازدواج کرده و در مراسم ساده و کوچکش که به‌خاطر کرونا از تجمل دور بود، لباسی از لباس‌های ملکه را به تن کرد. البته تغییراتی روی این لباس داده شد؛ مثلا آستین‌های پفی به آن اضافه و پف دامن را هم کم کردند. ملکه الیزابت دست‌کم دوبار این لباس را در سال‌های خیلی دور به تن کرده بوده است.

به نظرتان کار پرنسس بیاتریس جالب بوده است؟ از ایده او استقبال می‌کنید؟ معلوم است که او هم از طرفداران آستین‌های پفی است. تصویری از لباس قبلی ملکه و مراسم بیاتریس را در عکس‌های بالا مشاهده می‌کنید. ظاهرا ملکه الیزابت که از ایده بیاتریس راضی به نظر می‌رسد، شما چه فکر می‌کنید؟